نتیجه گریه بر حسین، در قبر
منزل دوم قبر است جائیکه اصلا شخص انس و سابقه قبلی ندارد خیلی وحشتناک و هول‌آور است بطوری است که در کتاب من‌لایحضره‌افقیه روایتی است که میفرماید وقتی که می‌خواهید جنازه‌ای را وارد قبر کیند او را ناگهان داخلش نکنید. اگر مرد است مستحب است که در فاصله هفت ذراعی پائین قبر گذاشته شود و اگر زن است بمقدار هفت ذراع طرف قبله قبر بگذارند تا سه مرتبه بلند کنند و بگذارند ((فان للقبرا اهوالا!!)) بدرستیکه برای قبر ترسهائی است. خیلی سخت است بقسمی است که حضرت سجاد میفرماید:
اَبْکی لِظلمِه قَبْری- اَبْکی لِضَیقِ‌ِلِحَدی- اَبْکی لِسؤالِ منْکَرِ وَ نَکیرِ ایَای فی قَبْری.
شیخ شوشتری از روایات اینطور استفاده کرده که اگر مؤمنی را شاد کند هنگامی که او را دفن کردند صورت نوریه‌ای همراهش در قبر جای گیرد و گوید من همان سروری هستم که در دل فلان مؤمن وارد کردی. پس اگر کسی مؤمن غمناکی را شاد کرد، اسباب شادیش در قبر فراهم می‌گردد.
شیخ میفرماید: اگر کسی مؤمن کامل الایمانی را شاد کند، چطور است اگر آن شخص پیغمبر و امام باشد چطور است؟
آنوقت میفرماید: کسی که بر حسین گریه کرد پیغمبر را شادکرده، امیر‌المؤمنین را شاد کرده، زهرا را شاد کرده، خوش به سعادت چنین شخصی در قبر.
در توقیع مبارک حضرت حجه‌بن‌الحسن‌عجل‌الله‌تعالی‌فرجه نیز اذن داده شده است یکی از شیعیان بحضرت (در زمان غیبت صغری توسط نائب خاص حضرت) مینویسد آیا جایز است ما تربت حسین را با میت در قبر بگذاریم یا با تربت حسین روی کفن بنویسیم؟
حضرت در پاسخ مرقوم میفرمایند: هر دو جایز وکار پسندیده‌ای است البته باید رعایت احترام تربت بشود. مهر یا تربت مقابل یا زیر صورت میت باشد بلکه به برکت خاک قبر حسین قبر میت محل امن باشد از هر بلا و آفت و عذابی در امان گردد.
اگر در خود خاک کربلا دفن شود چه بهتر.